door Theo Berends
Het reserveteam van Damvereniging VBI heeft het afgelopen zaterdag geen resultaat mee huiswaarts kunnen nemen. In Leeuwarden was Huizum ditmaal te sterk voor ons. De tweede speelronde is toch het verhaal van de invallers.
Nooit eerder meegemaakt dat de helft van het team bestond uit invallers. Tijden zijn enorm veranderd. Vroeger (ja ik word oud) hadden we in het eerste vijftien jaar nul invallers nodig. Ook na die vijftien jaar hoefde we zelden een invaller op te roepen. Zo herinner ik me Emiel Sciarone als invaller. Dat was nog in de Cremerstichting. Tegen Groningen speelde Emiel feilloos remise met Sjoerd Visser. Toch een topspeler in die tijd, die regelmatig deelnam aan de finale van het NK. Mijn pa viel ook éénmaal in ook tegen Groningen. Tegen Egbert de Noorman gehaalde hij even eens remise. Maar de meest opmerkelijke invaller was toch wel Bart Leijser de vader van Emiel. Hij speelde als invaller in 2006 tegen Westlandse Dam Combinatie op het eerste bord en won zijn partij. Bart is dus de enige speler die voor altijd de honderd procent score kan overleggen. Het tweede team heeft het dit seizoen niet getroffen wat de uitwedstrijden betreft. Dit seizoen vijf uitwedstrijden, helemaal meer dan honderdvijftig km verderop. Afgelopen zaterdag ontbraken er dus vier spelers van het basis team. Fleur Kruysmulder en Joost Hendriksen werden opgeroepen voor ons eerste team. Dirk Joosten en Willem om privé redenen verhinderd.
Dan maar na het wedstrijdverloop van zaterdag. Als pensionado op zaterdag om zeven uur opstaan om een potje te gaan dammen. Mijn vrouw verklaard mij voor gek. Maar de liefhebber blijft gaan zolang de gezondheid het uiteraard toelaat. Na een dramatisch verlopen seizoen, was ik voor het eerst op de reservebank beland. Moet eerlijk bekennen, dat me dat niet echt bevalt. Mede door de aanvullingen bij het eerste team van buitenaf, en de terug gaan van tien naar acht spelers per team in de Hoofdklasse, kampte VBI met een soort van “overschot” aan spelers. Dat is ook mede de reden, dat Emiel Leijser basisspeler van VBI 3 is dit seizoen.
Zaterdag was ik als eerste klaar met mijn partij tegen Anne Piet Kooistra. De opening zag er veelbelovend uit. Jammer dat Anne Piet de stelling neutraliseerde met 14.28-23 en 15.30-24. Eigenlijk werd het nadien niet echt meer boeiend. Beide spelers, die aan elkaar gewaagd waren kwamen niet in de problemen. Stiekem hoopte ik nog op 38.24-20? om dan met een “kleintje” te kunnen winnen. Na ruim drieënhalf uur werd de vrede getekend.
Aan het zesde bord troffen de twee cracks Geert van Aalten en Anton Schotanus elkaar. Dit was hun zesde onderlinge treffen. In de vorige vijf ontmoetingen won Geert eenmaal en werden de overige partijen remise. Geert speelde een sterk aanvallende partij. De Huissenaar plaatste een witte voorpost op veld 23. Maar Anton verwijderde deze voorpost met een achterwaartse ruil. Geert had nog wel optisch voordeel, maar Anton verdedigde behoedzaam naar een remise.
Hierna volgde de partij van Ruud de Kooter tegen Waylon Poot. Qua rating van Ruud was iets hoger. Maar dat zegt uiteraard heel weinig. Het werd een klassieke partij waarin Ruud het onderspit moest delven. Als je een resultaat wil behalen dan is klassiek niet de meest solide spelsoort. Tijdens het damtoernooi in Nijmegen zat op een gegeven moment naast de partij Shvartsman – Valneris. Dat is natuurlijk een geheel ander niveau. Maar zij schoven binnen no-time naar een puntendeling. Ruiltje hier, ruiltje daar en een soort van wederzijds respect voor elkaar damkwaliteiten. Bij ons dammers met minder kwaliteit moeten voor ieder puntje hard werken. Het klassieke spel luistert vaak heel nauw. Die nauwkeurigheid ontbrak helaas bij Ruud. Zo vind ik 27.40-34 niet echt lekker, na 27.39-34 kun je het klassiek openbreken met 28.34-29 en 27-22x21x22. Maar met de zet 32.42-37? roept Ruud het onheil over zicht af. Zwart kan de Olympische formatie nog in stelling brengen. En dat geschiedde dus ook. Ruud voerde op slag een verloren strijd. Jammer Ruud volgende keer toch maar geen klassiek spelen lijkt me een goed advies.
Onze rating jager Emiel Leijser, die als invaller op het onderste bord tegen over Jacob de Vries kwam te zitten, bracht de partijen weer in evenwicht, door zijn partij in winst om te zetten. Dat leverde Emiel niet alleen twee bordpunten op maar nog eens ruim vier ratingpunten. Op jaagt naar de 1300 rating is geopend. Geheel in zijn kenmerkende stijl, zocht Emiel de aanval over 24. In deze flankspel partij laat zwart zich wel heel gemakkelijk in de leuren leggen. Zwart heeft in een twaalf om twaalf geen enkele zwakte in zijn stand. Binnen de kortste keren brengt hij Emiel in een zetel. Zienderogen nam het voordeel van de Huissenaar toe. De witte aanval werd zelf een centrum aanval die niet meer te stoppen was. Zoals Emiel zelf al aangaf kon hij op zet veertig de winst al binnenhalen. Hij speelde 40.33-28 daar waar 40.23-19 al winnend was geweest, omdat zwart geen goede meer heeft. Een mooie degelijke overwinning voor Emiel.
De derde invaller in deze wedstrijd was Gerard Boogaars. Gerard speelde tegen Kerst Hoekstra een moeizame partij. Qua rating was Kerst boven liggend, maar zoveel rating verschil was dat ook weer niet, dat Gerard op voorhand kansloos zou zijn. Je bent als sporter, in welke tak van sport, nooit kansloos. En dat geldt dus ook voor ons dammers. Als je papier “de mindere” bent, moet je een speltype kiezen wat voor je tegenstander het moeilijkste te bestrijden is. Uiteraard is dan de opening bepalend voor het vervolg. Een degelijke Boogaars in vorm had hier voor 8…14-19 gekozen. Na 8… 20-25 komt het spel op de wagen. Gerard die inmiddels een tempi achterstand had van 49 om 32 probeerde evenwicht te vinden met 29…17-22. Mede hierdoor blokkeerde de Huissenaar zijn eigen schijf het veld 6. Dat werd het omslagpunt in deze partij. De druk nam toe en Kerst speelde dat goed uit. Helaas geen goed resultaat voor Gerard en ons team.
Toen was het de beurt aan Rob Schrooten. Had trad in het strijdperk tegen Piet Bouma. De man achter het veel geroemde website toernooibase. Voor dammers bij uitstek de plaats waar nagenoeg alles terug kunt vinden qua uitslagen en partijen. Vroeger hadden veel damverenigingen een eigen clubblad. Ook dat is heel veel minder geworden. In toernooibase kan iedereen op- en aanmerkingen maken over partijen die daar gepubliceerd worden. In principe moet het commentaar wel een speltechnische insteek hebben. Zie wel eens opmerkingen voorbijkomen als “mooi gedaan” of “allebei goed gespeeld”. Soms worden er de nodige veren in iemands achtste gestoken. Volkomen nutteloos dat soort op- en aanmerkingen. Op dat soort opmerkingen zit bijna niemand te wachten.
In een gelijk opgaande partij nam Piet, met zwart spelend, met 11…19-23×24 een halve hekstelling in. Met Robs 31.33-29 zet brak hij de stelling open. Beiden deden nauwelijks voor elkaar onder en werd het evenwicht niet verbroken. Remise als dan ook een vrij logisch resultaat.
Onze hoop was nu nog gevestigd op Marcel Janssen en Jan van Loenen. Marcel die na zijn uitglijder in de vorige speelronde, wilde dat wel rechtzetten zaterdag. Hij trof dezelfde tegenstander als vorig seizoen Jan Adema. Vanaf de aftrap was het duidelijk wat voor een partij dit zou gaan worden. De Keller-opening maar dan met de opbouw 2.38-33 3.42-38. Marcel die zwart had, liet zich niet van de wijs brengen en speelde de gangbare zetten vanuit de Keller. Na 7.29-24×24 wist zwart waar hij aan toe was. Aanval versus omsingeling. Marcel had rond de vijfendertigste zet een oogstrelende stand op het dambord. Maar Jan Adema is met al zijn routine moeilijk te kloppen. Hij ging over in de remise modus. Na 35.38-32×32 en 37.31-27×27 leek hij de controle wel weer terug te hebben. Marcel verzuimde om de partij verrassend te beslissen. Dat was namelijk mogelijk na 45.49-43? van wit. Een “klein” zetje met 23-29, 22-27 en 13-18 had hem de winst opgeleverd. Jan manoeuvreerde zich door de zwarte linies heen, op weg naar de remise.
Het slotakkoord was voor Jan van Loenen. Ook Jan kreeg dezelfde tegenstander als vorig seizoen, hun topper Rein van der Pal. Geen gemakkelijke opdracht voor Jan. Maar is bij uitstek een goede verdediger, die het zijn tegenstander heel moeilijk kan maken. En dat was zaterdag niet anders. Natuurlijk kreeg Rein vanuit de opening wel wat voordeel. Maar vooralsnog bleef het allemaal binnen de remise grenzen. Met 20…4-10 laat zwart de kans voorbijgaan om het spel in klassieke banen te leiden. Hierna krijgt Rein definitief het initiatief in handen. Dan weet je als tegenstander dat het heel lastig gaat worden. Rein een 1400 speler kan als geen ander de rust opbrengen, om goede stellingen tot een goed einde te brengen. En Jan moest alle zeilen bijzetten, om in de wedstrijd blijven. Na 44.27-22 mist Jan een hele goede remisekans wanneer hij vervolgd had met 44…26-31. Volgens Kingrows voldoende voor remise. Met 57…9-14? Is het definitief verloren. Met 57…26-31! was remise onvermijdelijk geweest. Jammer Jan, gevochten voor een goed resultaat, maar soms moet het ook wel een beetje mee zitten.
Zo eindigde deze bijzondere ontmoeting in een grote teleurstelling. Er staat ons nog een pittige uitdaging te wachten de komende wedstrijden. Willen we niet in hetzelfde scenario terecht komen van het afgelopen seizoen, dan moeten we op volle sterkte aantreden en allemaal top zijn, om een resultaat te behalen. De eerstvolgende mogelijk is over veertien dagen op 18 oktober. Dan spelen weer in Leeuwarden op hetzelfde adres maar tegen de reserves van Damcombinatie Fryslân 2. Hopelijk kunnen alle spelers hun agenda zodanig aanpassen, dat we op volledige sterkte de strijd aan kunnen gaan. Dat is hard nodig om uit de problemen te blijven.