door Theo Berends
Ook in de derde competitiewedstrijd hebben de reserves van damvereniging VBI het tij niet kunnen keren. Voor de derde maal op rij ging het wederom helemaal mis. Er werd met duidelijke cijfers verloren van koploper WSDV 2.
Nu kan ik allerlei argumenten aanvoeren waarom het weer niet lukte, maar in de kern kunnen vaststellen dat we onze kansen heel slecht benutten. Mogelijk zijn we te gemakzuchtig geworden? Wij zijn als kampioen afgegleden naar een degradatiekandidaat. Omdat alsnog om te draaien zullen we terug na de basis moeten. Waar we jarenlang succes mee hebben geboekt, moeten we zien terug te vinden. Het lijkt wel of het heilige vuur gedoofd is. We zullen de komende wedstrijden onze wedstrijdmentaliteit moeten aanspreken om de broodnodige resultaten te boeken. Gaat dat niet lukken, dan zie ik het vrij somber in. Maar goed, we hebben nog zes wedstrijden om de dans te ontspringen. Nu is het wel zo WSDV een sterk team heeft, dat zeker tot het eind mee zal doen om het kampioenschap. Als je Tjeerd Harmsma als invaller op kunt stellen, dan zegt dat natuurlijk ook wel iets over de kracht in de breedte van Wageningen. Tijd voor het wedstrijdverloop.
De wedstrijd werd geopend met een puntendeling tussen Geert van Aalten met de 81-jarige Wouter van Beek. Die van Beek is nog net zo fanatiek als toen hij begon met het dammen. In een klassiek duel liet van Beek geen ruil onbenut. Geert kwam uiteraard wel wat beter te staan, maar op z’n routine stelde de Wageninger het punt veilig.
Emiel Leijser net terug van vakantie, kon uitgerust aan zijn partij tegen Matthias de Kruijf beginnen. Als gebruikelijk trok Emiel ten aanval vanuit een bekende opening. Maar in Matthias de Kruif trof hij een tegenstander van kaliber. Helaas speelde Emiel 28.31-27×27 dat hem in de problemen bracht. Na 28.48-42 had hij zijn tegenstander het vuur aan de schenen kunnen leggen. Want na 28….21-27×27 volgt 28-23 en dan rest weinig anders dan terug te ruilen met 14-19 en gelijkwaardig spel. En op 28… 14-19 gewoon 29.49-44 en 30.29-23 met gunstig spel voor Emiel. Niet veel later plaatste Emiel een tijdelijk offer met 40.28-23, waar gewoon 40.49-44-40 veel sterker was geweest. Matthias verzilverde zijn verkregen voordeel en kon al vroeg de felicitaties in ontvangst nemen.
Rob Schrooten nam het op tegen Esther Muijen en daar zouden kansen kunnen liggen, als Rob z’n vorm had gehad. Bij Rob speelde het akkefietje uit de vorige ronde hem nog wel degelijk parten. Het plezier is hem, hopelijk tijdelijk ontnomen, met dank aan de dammer van het Noorden. Vanuit de Tsjegolew opening ging het spelbeeld over naar klassiek. Esther die met zwart speelde had een flexibeler stelling opgebouwd. Alles gericht op Robs lange vleugel. Na 37.34-29×29 gaat het pas echt goed mis. Veel beter is natuurlijk naar veld dertig te slaan. Wit moet ruimte creëren om verder te kunnen. Niet veel later kon Rob niet anders dan een standaard combinatie toelaten en gaf op. De combinatie werd niet eens meer uitgevoerd. En wat blijkt, je kunt ook te vroeg opgeven. De stand is nog volgens de computer nog gewoon remise. Daar moet je geen gewoonte van gaan maken Rob.
Marcel Janssen ging de strijd aan met Jesse van Beek. Na een rustige opening liet Marcel een hekstelling toe. Niet veel later kon Marcel de hekstelling weer verlaten. En zo geschiedde dat dus ook. De partij krabbelde voort, zonder echt spannend te worden. Vervolgens liet de Huissenaar een afwikkeling toe, wat Jesse een dam opleverde. Het vervolg was dus vrij simpel voldoende voor remise.
Ruud de Kooter is deze competitie goed gestart. Natuurlijk heeft hij als speler van Samen Sterk voldoende ervaring opgedaan in de landelijke hoofdklasse. Sinds zijn komst na Huissen speelde hij voornamelijk is ons derde team. Nu is het zo dat ons team al jaren uit een vaste kern bestaat. Door allerlei onvoorziene omstandigheden kreeg Ruud dit seizoen de kans om aan te sluiten bij het tweede. We zijn pas drie wedstrijden onderweg, maar ons team mag blij zijn met zijn meespelen. Hij verliest niet snel en is tevens een rustpunt binnen ons team. Zo ook afgelopen zaterdag toen hij zijn wedstrijd speelde tegen het talent Luise Gabbert. Na een rustige opening kreeg de partij een klassiek karakter. Er leek weinig muziek in deze partij te zitten. Maar langzaam en met uiterste precisie voerde Ruud de druk op met 33…17-22×21! Het voordeel was helaas niet voldoende voor de overwinning. Toch sterk gespeeld Ruud.
Zelf mocht opnemen tegen het jeugdige talent Alexei Ovsyanko. Ben slecht aan het seizoen begonnen met twee nederlagen. Dan is het zelfvertrouwen vanzelfsprekend laag. Alles aangedaan om van die hatelijke nul af te komen. En dat is uiteindelijk dan wel gelukt, maar vraag niet hoe. Na een vrij degelijke opening hield ik wel de controle over het spel, zonder mij op glad ijs te begeven. Alexei die de witte schijven hanteerde, liet een korte-vleugel-opsluiting toe. Die zou een cruciale rol spelen in het verdere verloop. Op zijn 41e zet speelde Alexei 33-28? Het moment van deze partij. Ik had de keuze uit drie zetten, die elk een andere uitslag zou betekenen. Na 40… 18-23 is de plakker met 26/27-21 vrij simpel remise. Maar zwart kon toch wel verrassend winnen met 40…19-23 41.28×19 8-12 42.19×8 12×3 43.30×19 17-21 en 9-13 zw+ De derde mogelijkheid werd in de partij gespeeld. En deze was dus verliezend. In de overgebleven vier om vier komt het aan op de laatste tempo zet. Met 52.24-20! moet zwart hem een vrije doorloop toelaten wegens een gebrek aan een vrij tempo. Alexei verzuimde in hevige tijdnood te winst binnen te halen. Een wonderbaarlijke ontsnapping dus, maar niet minder welkom voor mij persoonlijk.
Willem Hoek was in deze wedstrijd gekoppeld aan Henk Kleinrensink. Deze 80 (!) jarige senior speelt nog steeds als een jonge hond. Nog zo hongerig naar succes, dat zie toch niet vaak meer. Ook hier ging de partij vrij rustig van start. Henk zocht de randen van het dambord op en liet het centrum aan Willem. Maar Henk speelde als een sluwe vos. Willem werd gedwongen om af te wikkelen en moest als vrij tempo 52…15-20 spelen. Willems beslissende fout was echter 57…31-18? Na 57…24-29 is remise nog steeds mogelijk. Zo zie maar weer, oude rotte nooit afschrijven.
Het slokakkoord was voor Jan van Loenen die “invaller” Tjeerd Harmsma kreeg te bestrijden. Na een onregelmatige opening koos Jan na 17.32-28 om 18.37×28 te slaan. Mijn voorkeur zou uitgegaan zijn na 18.38×27 om zodoende een evenwichtiger bordbezetting te krijgen. In de opbouwfase voerde Tjeerd de druk stevig op. De stelling van Jan zag er na vijfentwintig zetten al vrij hopeloos uit. Na 27.34-29? verloor Jan na 19-23 een schijf en moest hij toezien hoe hij kansloos na een nederlaag werd gespeeld. Laten we hopen dat de echte Jan van Loenen binnen afzienbare tijd weer opstaat.
Al met al een kansloze nederlaag die stof tot nadenken geeft. Hoe gaan we dit herstellen? Dat is de vraag waar we de komende drie weken over na kunnen denken. Op 9 november spelen we thuis tegen het tweede team van HDC uit Hoogeveen.