door Theo Berends
Afgelopen zaterdag hebben de reserves van Damvereniging VBI, een aanval op de koppositie met succes afgeslagen. In een bijzonder spannende ontmoeting eindigde de wedstrijd, na vijfenhalf uur dammen in een gelijkspel.
Normaal gesproken speelt Het Noorden haar thuiswedstrijden in het denksportcentrum Jannes van der Wal in Groningen. Deze locatie was helaas niet beschikbaar. Na een flinke zoektocht kwamen onze damvrienden uit bij een speellocatie in Warffum. We kennen waarschijnlijk allemaal wel de reclamespot “er gaat niets boven Groningen”. Na onze reis van afgelopen zaterdag weten we wel beter. Een prachtig mooi landschap, maar wel een klere-eind rijden. Na een tussenstop in Assen voor de gebruikelijke koffiestop, en de mogelijkheid om de Tesla van Willem bij te laden, kwamen we om tien voor twaalf aan in Warffum. Nu speelde we Het Hogeland Collega. Zeker een mooi en ruim alternatief.
Maar voordat we vertrokken wachtte ons nog een verrassing. Gérard Jansen had zich op het laatste moment ziek afgemeld voor de wedstrijd van het eerste. Ons technische hart maakte een sterke move. Normaal gesproken had Joost als invaller zijn opwachting gemaakt in het eerste. Niet Joost maar Marcel “miste” de reis naar Warffum en ging mee met het eerste naar Doetinchem. Deze keuze zou niet verkeert uitpakken. Bij ons maakte Remco Vredenberg het team weer compleet.
Fleur Kruysmulder had haar partij al vooruit gespeeld. Zij was verhinderd i.v.m. deelname aan het jeugd wereldkampioenschap in het Poolse Police. In de categorie aspiranten meisjes tot 16 jaar, behaalde ze een fraaie tweede plaats. Nadeel van vooruit spelen is dat de tegenstander kan bepalen wie ze inzetten. Ditmaal was het hun kopman Michiel Kroesbergen. Na Fleurs verrassende overwinning van twee jaar geleden was Michiel uiteraard uit op revanche. En die zou hij ook krijgen. Vanuit een klassiek spelbeeld ging het spel over in half-klassiek. Lange tijd ging Fleur goed mee in de strijd. Echter in dit combinatie rijke speltype overzag Fleur een combinatie, welke Michiel in staat stelde de partij te beslissen. Met 41…3-9! had Fleur zich moeiteloos staande kunnen houden.
Remco speelde tegen Jan Pronk een redelijke partij. Al vond ik persoonlijk 4.31-26 toch wel een minder sterke zet. Remco komt normaal het beste tot zijn recht als hij kan aanvallen. Daarom lijkt me 4.31-27×27 een veel betere optie. Het spel ging over in een Roozenburg variant. Na de twee om twee, opende Remco de aanval op de zwarte voorpost op 27. Dat speelplan zag er inderdaad kansrijk uit. Na de standaard manoeuvre 22.34-29 met als doel, de voorpost op 27 te veroveren en later ook zijn geofferde schijf weer terug te halen. Met 23.35-30 had zijn strategie kansrijk kunnen worden. Maar na 23.42-37 plaatste zwart een “lokkertje” met 23…34-40. Remco overzag na 24.50-45? een simpele doorbraak combinatie. De punten gingen dus naar Jan Pronk. Waar is de dammer Remco Vredenberg van twee jaar geleden gebleven? Jammer Remco volgende keer beter.
Jan van Loenen was vroeg klaar in deze wedstrijd. Normaliter zit Jan vaak, als mee van de laatste achter het bord. Zaterdag was René Wijpkema zijn tegenstander. De roem van het afgelopen jaar is Jan vooruitgesneld. Tegenstanders zijn wat behoedzamer geworden. Dus wordt het voor Jan lastiger om wat te bereiken. Vanuit een bekende variant in de 32-28 16-21 opening nam René het initiatief. Jan speelde rustig en kwam dan ook niet in de problemen. Een puntendeling was een logisch gevolg.
Zelf mocht ik het opnemen tegen Bert de Jong. Op papier één van hun minder sterke spelers. Dus voelde ik wel de drive om voor de winst te spelen. Vanuit de opening voerde ik de druk op. Dit resulteerde in een vlucht naar de rand met 16.27-21×21. Niet veel later infiltreerde de Huissenaar in het centrum van zijn tegenstander 24…22-28×28. Maar de Noordeling verdedigde zich bekwaam, en het voordeel verdween als sneeuw voor de zon. Remise dus. Een flinke tegenvaller voor de speler als voor het team.
Onze kopman Geert van Aalten trad op het tweede bord aan tegen Floris Tol. Na een rustige opening kreeg Geert nauwelijks vat op zijn tegenstander. Die speelde uiteraard voor punt. Ook dit was wederom een tegenvaller voor ons team. De tussenstand halve wege was 7-3 in het voordeel van Het Noorden. Dat zag er dus niet goed uit voor de Huissenaren. Maar zoals wel vaker, moeten wij het hebben van de eindsprint!
Vervolgens was het Emiel die een remise liet bijschrijven. In een partij tegen angstgegner Martijn de Jong had Emiel een lastige middag. Vanuit de opening kreeg Emiel na 7.31-27×27 last van de binding 27 en 29. Mede hierdoor moest Emiel zijn toevlucht te zoeken in 12.27-21×21. Martijn trok langzaam maar zeker het voordeel na zich toe. Nadat Martijn een sterke voorpost plaatste in het witte centrum met 24…22-28! moest de Huissenaar zeer alert zijn. Dit deed Emiel prima, en na de terugtocht met 28.39-33 en 29.29-23 wist hij dat het een strijd van overleven was geworden. In vier om vier werd een doorbraak geforceerd en een puntendeling was zwaar bevochten, maar wel verdiend.
Nog vier partijen die volop in strijd waren. Joost stond goed en ook Willem had goede vooruitzichten. Maar eerst was het Rob Schrooten die de sterke Danny Staal tegenover zich trof. Danny vorige week nog knap derde geworden in het damtoernooi van Hijken. Gezien het ratingverschil tussen beiden, mocht je verwachten dat Danny Staal voor de overwinning zou gaan. Dan is er waarschijnlijk iets misgegaan in zijn voorbereiding. De dammer van Het Noorden had kunnen weten dat het klassieke speltype Rob het beste ligt. Toch opende Staal met het klassieke 1.33-28. Mogelijk was Staal geïnspireerd door het vorige week uitgebrachte damboek Mijn Hollands Universum van Ton Sijbrands? Hierin staat de Hollandse opening centraal. In deze klassieke partij kwam Rob helemaal niet in de problemen en de remise was dan ook een terechte afspiegeling van de partij.
Onze vaste invaller Ruud de Kooter had Jan van Meggelen als tegenstander. Ruud speelde een vrij defensieve partij. Dan kun je ervan uitgaan dat het heel lastig wordt om een resultaat te halen. Jan van Meggelen is natuurlijk een prima speler die doorgaans wel weet, hun je dit positionele voordeel moet verzilveren. Veel beter had Ruud eraan gedaan om 7…20-24×24 te spelen. Toen de zwarte stand van Ruud echt zorgelijk begon te worden had hij 46…15-20 moeten spelen. Dan blijft alles binnen de remisegrenzen. Op de 50e zet verzuimt Jan om de partij in zijn voordeel te beslissen. Vroeger had je nog wel een soort van excuses, omdat je indertijd vijftig zetten diende te spelen voor de eerste tijdscontrole. Maar dat gaat heden ten dage niet meer op. Na 50.27-22! heeft een vrije doortocht richting damlijn. Na de drie om drie ruil was de stelling remise. Een bijzondere ontsnapping van Ruud, maar zeker niet minder welkom. Tenslotte bestaat dammen vooral uit het maken van fouten. En wie de minste fouten maakt, wint meestal de wedstrijd.
Het geduld van de Huissenaren werd deze middag danig op de proef gesteld. Maar Joost bracht weer enige hoop terug om toch nog met een resultaat huiswaarts te keren. Tegen Bert Dollekamp zocht Joost Hendriksen met zwart spelend de aanval. Bert zal achteraf toch wel spijt gehad hebben van 14.41-37 na 12-17! had hij dan ook beter 15.37-32 kunnen spelen i.p.v. 15.47-41. Joost bouwde gestaag aan zijn aanval en Bert restte niets anders dan de omsingeling. Mede door de aanvalsdrift, kon Dollekamp een doorbraak niet meer voorkomen. Met diverse trucs werd de witspeler van een doorbraak afgehouden. Een fraaie overwinning van Joost, die de keuze om met ons team mee te spelen volledig rechtvaardigde.
Het slotakkoord was voor Willem Hoek. Hij trad aan tegen Siep Buurke, die Hijken verruilde voor een basisplaats bij Het Noorden. Opmerkelijk bij deze partij was dat beide spelers exact dezelfde rating hebben van 1239. En beide kende ook een goede start van deze competitie, met allebei vijf punten uit drie partijen. Na een opening nam kreeg Siep het initiatief in handen. Een zwarte voorpost op veld 27 met een ondersteuning via het centrum. Na 25…17-21×21 werd Willem in staat gesteld om het spelbeeld te veranderen d.m.v. een twee om twee. Buurke is een te veel liefhebber van het spelletje om tijdens de partij terug te schakelen. Hij blijft te allen tijden zoeken naar spanningen om partijen te kunnen winnen. Dat leidde ertoe dat Willem steeds beter kwam te staan en moest Siep toevlucht zoeken in plakker met 46…36-41. In een bizar lastig macro eindspel waren alle kansen aan de Huissenaar. Deze offerde op 50e zet 35-30 een schijf om ook de damlijn te halen. Computeranalyses geven toch de voorkeur aan 50.11-6 om na 50…45-1 verder te met 51.49-43-38. Na het partijverloop kan Siep oprukken naar een tweede dam. Na wits 61e zet 45-18 is remise onvermijdelijk. Wanneer Buurke zijn schijf geofferd had voor de bezetting van beiden diagonalen 1-45 en 6-50 is winst onmogelijk. Na het opjagen van de zwarte schijf werd deze een combinatieschijf, waardoor hij na een wederzijdse dam ruil in een verloren vier om twee terecht kwam. Uiterst koelbloedig maakte Willem de partij af. Nog een opmerkelijk detail tijdens deze partij. De digitale klok stopte ermee. De batterij in de klok was dus op. En juist op het beslissende moment van de partij en van de hele wedstrijd. Gelukkig reageerde Danny Staal adequaat met een andere klok.
En zo ontsnapte we wel op een heel bijzondere wijze aan een nederlaag. Dat deed ons denken aan de legendarische overwinning van twee jaar geleden tegen Het Noorden. Toen kwamen we vanuit een geslagen positie terug en gingen toen met de overwinning aan de haal. Maar dit is wel een heel kostbaar punt wat later in de competitie nog van grote waarde kan zijn. De gevleugelde uitspraak “zonder geluk, vaart niemand wel” was zaterdag wel van toepassing. Na een dag die ‘s morgens om zeven uur begonnen was, keerden we toch nog met een goed gevoel huiswaarts.
Over twee weken gaat de competitie verder met wederom een uitwedstrijd. Dan gaan we op bezoek bij de hekkensluiter op dit moment ADG uit Amersfoort.