door Theo Berends
Afgelopen zaterdag werd de vijfde speelronde van de landelijke damcompetitie afgewerkt. Het tweede team ging op bezoek bij onze damvrienden uit Wageningen. Bij aankomst werden we welkom geheten met gebak.
De reden hiervoor waren de successen, die de jeugddammers behaald hadden bij het jeugd-wereldkampioenschap in Antalya. Meest opvallende prestatie was natuurlijk van Simon Harmsma. In drie disciplines behaalde Simon de wereldtitel. Hij kwam samen met vader Tjeerd en Pieter Steijlen over van damclub Culemborg. Die versterkingen voor het eerste team van WSDV, werken natuurlijk door naar het tweede, derde en het vierde team. Van oudsher is Wageningen altijd, al een lastig te bestrijden tegenstander. Ook zaterdag was dat natuurlijk niet anders. Een team met oude damrakkers, maar ook met jeugdig talent. De dam technische mogelijkheden, zijn daar heel groot voor de jeugdspelers.
Voor het eerst in deze competitie hadden we een arbiter, die ook nadrukkelijk aanwezig was. Tot tweemaal toe ging bij de arbiter de telefoon af, dat is natuurlijk niet handig, zeker niet voor een arbiter. Toch nog wel een puntje van kritiek, wat voor verbetering vatbaar is. De speelzaal is voor denksporters, echt een drama. Een stevig krakende vloer. En de loopruimte die zeer beperkt is. Misschien zijn wij wel te veel verwend met Het Koelhuis. Om de droom van broeder Gerardus levend te houden, als er niemand verliest dan…..! Nadat de succesvolle damjeugd in het zonnetjes waren gezet, kon de wedstrijd beginnen.
Zoals gebruikelijk bij damwedstrijden, zijn de eerste uren niet echt vermakelijk. Na zo’n uurtje of drie begint het pas echt leuk te worden. Willem was eerste die een resultaat liet noteren. Een gelijkspel tegen Fred Ivens is een prima resultaat. Fred Ivens die jarenlang voor het Haagse RDG speelde is alweer jarenlang speler bij WSDV. In het middenspel nam Fred, spelend met wit een halve hekstelling in, zonder dat zwart een randschijf op veld 16 had. Willem bleef secuur spelen en hield Fred knap in bedwang.
Het was jeugddamster Luise Gabbert die de WSDV aan een voorsprong hielp. De rating die jeugddammers hebben, zijn vaak geen graadmeter. Zij spelen vaak sterker dan dat de rating doet vermoeden. Denk ook dat Emiel zich hierop heeft verkeken. Na 5…17-22 kreeg Emiel een hele lastige stelling zoals het partijverloop aantoont. Beter is m.i. 7…17-21. De binding die ontstaat is nauwelijks nog te voorkomen. Gevolg is dat er een gedwongen Roozenburg op het bord verschijnt. En die leidt de nederlaag voor Emiel in. Op zijn 16e zet had Emiel nog kunnen ontsnappen met 16…18-23! verplicht wit om 17.33-29 te spelen. Met een thematische actie forceerde Luise en doorbraak en liet Emiel kansloos.
Vervolgens kregen we nieuwe domper te verwerken. Onze topscoorder Geert van Aalten nam het op tegen Robert-Jan Steenbergen. Na een klassiek begin kreeg de partij een verrassende ontwikkeling. Door de uitwisseling van schijven ontstond er een boeiend duel. Robert-Jan met zwart spelend, kreeg twee randschijven op de velden 26 en 36. Het spelverloop leek allemaal vrij logisch. Geert was de bovenliggende partij. Maar moest toch genoegen nemen met een puntje.
Fleur kwam tegen over Wouter van Beek te zitten. In een grijs verleden nog lid geweest bij damvereniging Huissen. Fleur speelde een sterke partij. Na een rustige opening, liepen de spanningen in het middenspel wel op. Nadat Wouter 34…21-27×27 speelde beleefde hij toch wel benauwde momenten. Fleur wikkelde af wat haar tijdelijk schijfwinst opleverde. Met kunst en vliegwerk kon de zwartspeler, zijn verloren schijf terugwinnen. De overblijvende stelling bleek toch nog vrij eenvoudig remise te zijn.
Marcel Janssen die zich wel op een bijzondere wijze had voorbereidt op deze wedstrijd. Na een uitstapje in Spanje, kwam hij volledig uitgerust en gefocust aan de start voor zijn partij, tegen Arie Janssen van Doorn. In een klassieke partij die geheel volgens de erkende richtlijnen werd gespeeld, leek remise de enige mogelijke uitslag te worden. In een symmetrische elf om elf, dacht Arie met zijn actie 38.27-22 de remise veilig te stellen. Dat pakte dus faliekant anders uit. Met 38.34-29 was de remise wel binnen bereik geweest. Een goed uit geruste Marcel ging er nog eens goed voor zitten. Met uiterste precisie werkte Marcel dit bekwaam af.
De opgelopen achterstand was hiermee weggewerkt. Zelf mocht ik opnemen tegen Harrie Otten. Ook Harrie was ooit in mijn teamgenoot bij Huissen. Harrie wist voor te partij te melden dat hij ooit van mij gewonnen zou hebben. Ik sluit dat niet uit, maar turbo-dambase kon dat niet bevestigen. Vanuit de Tsjegolew-opening probeerde ik “spel” te krijgen. Mijn tegenstander had andere plannen, getuigen 10.29-24. Harrie ging meer voor open klassiek. 14.31-27×27. Nadat ik de druk op schijf 27 opvoerde kon Harrie niet anders dan in de “achteruit”. Hij verdedigde zich goed en toen zwart dreigde een schijf te gaan winnen, kon hij zich middels een finesse de remise veiligstellen.
N
og vier partijen aan de gaan. Dirk bracht ons team voor het eerst vanmiddag aan de leiding. Hij versloeg Cor Langeveld. In een alweer klassieke partij werden de remise grenzen nauwelijks overschreden. Een gelijkspel leek in de maak, echter op de 50e zet begaat Cor wel een hele grove fout door 50…12-17? te spelen. Na 12-18 is remise het meest waarschijnlijke resultaat. Weet niet of hier sprake van tijdnood is geweest. Het slot van de partij heeft Langeveld wel heel slecht gespeeld. Dirk maalde daar niet om en incasseerde tevreden de twee punten.
Aan het eerste bord nam Rob Schrooten het op tegen Marie Gabbert. Ook zo’n talent die moeilijk op sterkte in te schatten is. Maar Rob was beter op z’n hoede. Na de opening ging de Wageningse vrijwillig in de halve hekstelling staan. Marie dreigde de halve-hek te verbreken met 41.38-32. Om dat te verhinderen besloot Rob tot 40…20-25×24. Het leek erop dat Rob zijn stand overschatte. Rob verloor een schijf maar had flink wat compensatie vanwege de hangende schijf op veld 40. Zelf had ik toch liever 46…26-31 gespeeld. Rob won zijn verloren schijf terug en Marie was terecht tevreden met een punt na 52.35-30! en damhalen.
Remco Vredenberg verslikte zich in de charmante Oekraïense Darya Tkachenko. Lange tijd ging de partij gelijk op. Van enig voordeel, voor een van beide, was geen sprake. Vanuit het klassiek schakelde Remco met 37.33-29×29 naar een soort van omsingeling. Drie zetten later verzuimde Remco met een offer 40.27-22! 41.29-24! Een zekere remise binnen te halen. Het eindspel dat op het bord verscheen was aan bijna alle kanten remise. Maar Remco mist momenteel de koelbloedigheid, die hem vorig seizoen nog zoveel successen opleverde.
Met een tussenstand van 9-9 lag ons lot in handen van Jan van Loenen. Een geruststellende gedachte, omdat Jan al lange tijd in topvorm verkeerd. In een laveer partij tegen Gerben van Steenbergen, ging de partij lange tijd gelijk op. Nadat Jan met 39.27-21 ruilde namen zijn kansen toe. Met uiterste precisie baande Jan zich een weg richting de damlijn. Ook Gerben bereikte de damlijn, echter zijn schijven stonden midden op het bord. Jan veroverde een schijf en ging de weg naar een tweede dam. Jan won zijn partij met goed positioneel spel.
De overige spelers konden opgelucht ademhalen. Na ruim vijf uur dammen gingen de punten dus mee richting Huissen. Een zwaar bevochten maar zeker verdiende overwinning. Over veertien dagen, zaterdag 26 november, komt RDC Rijnsburg op bezoek. Ook daar zullen we in topvorm moeten zijn om onze positie op de ranglijst te behouden.