door Theo Berends
Afgelopen zaterdag ging het reserveteam van damvereniging VBI op bezoek in Amersfoort. Daar werd in de vijfde speelronde gestreden tegen de dammers van ADG. Amersfoort heeft wel een speciale plaats in de harten van de Huissense dammers. Daar vond de wederopstanding plaats van de Huissenaren in dammersland.
Na de landstitels in 1960 en 1968 was het lange tijd wachten op de volgende titel. In het seizoen 1980/1981 was het dan eindelijk weer zover. Na de regulaire competitie eindigde het roemruchte Amsterdamse VAD en Damclub IJmuiden samen met Huissen op een gedeelde eerste plaats. De noodzakelijke beslissingswedstrijden werden door Huissen beide met 11-9 gewonnen. En zo ging de landstitel mee naar Huissen. Dat vond allemaal plaats in Amersfoort. Dat was dus het begin van een nieuwe bloeiperiode. Daarna werden er nog elf landstitels behaald. Dit stukje geschiedenis is speciaal bedoeld voor de jeugdige dammers onder ons. Dat is natuurlijk allemaal terug te vinden in het mooie boekwerk wat Piet Levels maakte onder de titel “Symfonie van damfragmenten”. Dat werd uitgebracht ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan in 2004 van damvereniging Huissen. Genoeg over het verleden en gaan we over op het heden.
ADG onze tegenstander van afgelopen zaterdag maakt een moeizaam seizoen door. Vorig jaar kampioen geworden in eerste klasse C, moet vrezen voor directe degradatie dit seizoen. Ook in deze wedstrijd moest er weer een beroep worden gedaan op twee invallers. Het eerste team miste twee spelers die actief waren bij de Worldcup wedstrijden in China. Zodoende speelde Joost Hendriksen en Dirk Joosten met het eerste mee. Bij ons maakte Jo Weijman en Remco Vredenberg het team weer voltallig.
De wedstrijd begon niet goed voor ons. De eerste uitslag die genoteerd kon worden was die van de partij Nico Kruijswijk tegen Remco Vredenberg. Remco speelde met zwart de Keller-opening. Dat partij ging lange tijd gelijk op. Maar één moment van onoplettendheid van Remco werd hem fataal. Na 31…11-16? besliste Nico de partij met een lichte combinatie. Iedere denksporter heeft in zijn/haar sportieve carrière wel eens te maken met tegenvallende resultaten. Remco zit al een tijdje in een sportieve crisis. Een manier om daaruit te komen kan zijn door een paar “herstelremises” te spelen. Dan komt het zelfvertrouwen weer terug en dan gaat ook Remco weer partijen winnen. Mogelijk dat de Krajenbrink methode ook een goede optie is. Die methode bestaat uit “je beste tien partijen die ooit speelde, nogmaals naspelen.”
Emiel Leijser was zaterdag onze kopman op het eerste bord. Daar ging hij de strijd aan met op papier hun sterkste speler, Rutger Koetsier. Emiel koos als gebruikelijk voor de aanval. Partijverloop zag er vooral degelijk uit. Later nadat de aanval geneutraliseerd werd, kreeg het spel een klassiek karakter. Zo kon het gebeuren dat de bekende klassieke Woldouby stelling op het bord verscheen. In een tien om tien werd de vrede getekend.
We hebben er even op moeten wachten, maar eindelijk werd Marcel Janssens partij beloond met een overwinning. Onze pur-sang strateeg speelde een prima partij. Met fraai subtiel positiespel werd zijn tegenstander Marcel Everloo in het nauw gebracht. De problemen groeide Everloo boven het hoofd. En na 51.36-31? was het snel einde oefening voor de speler van ADG. Met 51.39-33 had hij meer tegenstand kunnen bieden, maar de uitslag zou waarschijnlijk niet anders geweest zijn. Hiermede werd dus de opgelopen schade hersteld.
Ieder seizoen hebben we wel een speler die zichzelf overtreft. Was dat twee jaar geleden Remco Vredenberg met +5 score. Vorig jaar was dat Jan van Loenen met een +7 score. Dit seizoen lijkt Rob Schrooten deze speler te worden. Rob boekte na vijf partijen al zijn derde overwinning. De Huissenaar verkeerd momenteel in een bloedvorm en is moeilijk af te stoppen. Dat ondervond Ton van der Ploeg afgelopen zaterdag. In een rustige klassiek achtige partij loert Rob op z’n kansen. In een stelling waar weinig aan de hand was, greep Ton met 44….21-26? volledig mis. Uiteraard pakte Rob dit presentje uit met een dubbel offer en achterlopen. Het overgebleven eindspel werd probleemloos afgewerkt.
Jan van Loenen ging de strijd aan met Jan de Ruiter. Nee, niet de Jan de Ruiter die onder de naam van Swami Nikhilananda bij Huissen gespeeld heeft in het verre verleden. Deze Jan de Ruiter heeft volgens mij, zijn roots in de Zaanstreek liggen. Onze Jan, met zwart spelend koos voor zijn favoriete openingszet 1…17-22×21. Helaas was het vervolg niet wat Jan wenste. In de vlakke partij kreeg Jan van Loenen wel licht terrein voordeel. Maar dat was bij lange na niet genoeg om meer dan een punt binnen te halen. Een terechte puntendeling dus.
Het volgende punt werd gescoord door onze tweede invaller en liefhebber van het spel, Jo Weijman. Kwam Jo in zijn vorige optreden tegen Hoogeveen nogal gelukkig aan de punten, zaterdag werd er volop gestreden voor een goed resultaat. Tegen Wim Martin speelde Weijman een sterke partij. In een sterke flankspel aanval nam Jo alle strategische damvelden in zijn bezit. Helaas kon Jo het niet helemaal sluitend krijgen. Hij moest een schijf prijsgeven, maar zijn stelling was zo superieur dat zijn tegenstander met een schijf meer remise aanbood.
Zelf mocht ik het opnemen tegen Ton Bollebakker. Na de flankspel opening, koos Bollebakker met zwart spelend voor 15-20 en 25-30. Een lange opbouwfase die volgde, was meer dan boeiend. De laatste tempo’s werden uitgespeeld en het was zwart die een bepalende keuze moest maken. Dat het spel richting klassiek zou gaan, lag voor de hand. Strategisch had de Huissenaar de volledige controle. De afwikkeling die ik op zet 38.33-29 nam was niet de beste keuze. Met 38.15-10 had wit de partij al kunnen beslissen. In diverse moeilijke varianten komt zwart er niet meer aan te pas. Maar ja, met nog weinig bedenktijd, moet je keuzes maken. De zwartspeler kwam ten koste van twee schijven op dam. In het resterende partijverloop leek remise aanstaande. Maar na 50….17-21? kreeg ik de punten alsnog in de schoot geworpen. Met een listige finesse maakte ik de zwarte dam onschadelijk en kon eindelijk weer eens twee punten laten noteren.
Willem Hoek trad tegen Gerrit de Bruijn in het strijdperk. Na een rustige opening leek de man van ADG iets gemakkelijker te staan. In een klassiek middenspel, kon Willem zich met enige moeite staande houden. Met een dubbeloffer vertraagde Willem Hoek de doorbraak van zijn tegenstander. Daarmee verkreeg hij voldoende tijd om de puntendeling veilig te stellen. Ook Willem is met een uitstekend seizoen bezig. Samen met Rob staan zij beiden in de top tien van de algemene topscoorderslijst.
We waren blij dat Fleur weer present was op deze wedstrijddag. Het is natuurlijk veel leuker wanneer je als team compleet je wedstrijden kunt spelen. Vooruit spelen op een doordeweekse avond is eigenlijk voor niemand prettig. Zaterdag trof Fleur nestor Harry de Waard. Na een onregelmatige opening ging Fleur bewust in een korte-vleugel-opsluiting staan. Nadat ze zich uit deze opsluiting winst te bevrijden, kreeg ze het betere van het spel. Harry moet compleet verrast zijn, toen Fleur met 29.28-22! speelde. Hiermee veroverde Fleur op fraaie wijze schijfwinst. Wat na 29… 11-17 maar wat anders (?) kwam uiteraard 30.34-29! Na de schijfwinst kreeg de ADG-er geen kans meer op herstel. En zo boekte een mooie en verdiende overwinning.
Met deze overwinning was de teamzege een feit. De enige Huissenaar die nog volop in de strijd was, was Geert van Aalten. Geert had het tegen Cees Strooper niet gemakkelijk. Cees is natuurlijk een sterke dammer, die vroeger lid was van het Nijmeegse NOAD. Daar had hij een geweldige leerschool met spelers als Ruud Palmer, Piet Roozenburg en Frans Hermelink als leermeesters. Later in zijn Utrechtse damperiode heeft hij veel duels met Ton Sijbrands gespeeld. Hij is bij uitstek een dammer met heel veel bagage. In een gelijk opgaande partij kwam Geert toch wel iets minder te staan. Cees Strooper had de controle over de lange vleugel. Nadat Geert met 47…24-29 en 48…17-21 speelde, moest nog wel even alert blijven. De computer geeft aan dat de uitschuifvariant met 47…17-21 gewoon probleemloos remise is. Maar met als zijn routine werd de remise veiliggesteld.
De conclusie na deze overwinning is dat we gewoon op koers blijven voor een topklassering dit seizoen. Opmerkelijk was dat drie spelers zaterdag voor het eerst een partij winnend konden afsluiten in deze competitie. Dat betekent dus o.a. dat we als team niet van een enkele speler in vorm afhankelijk zijn. Niets ten nadele van de invallers, maar het zou toch wel fijn zijn wanneer we weer eens op volle oorlogssterkte zouden kunnen spelen. Tenslotte kunnen de behaalde bordpunten nog een rol van betekenis gaan spelen. Dat hebben het afgelopen seizoen wel ondervonden.
De competitie gaat over twee weken op 2 december verder, met een thuiswedstrijd tegen de reserves van Hijken.